خانه دو خانواده بنایی است که یک دیوار آن را به دو نیم تقسیم می‌کند. دیوار جداکننده تنها دیوار در کل خانه است. درواقع این دیوار نقش یک جداکننده را برای دو خانه بازی می‌کند و هیچ محل دسترسی درون آن تعبیه نشده است. این دیوار بتنی باربر و هسته اتصال سایر اجزای سازه است، بواسطه حرکت این دیوار در پلان فضای اتاق‌ها سازماندهی شده و دسترسی به منظر خارجی را برای دو واحد مسکونی تعیین گردیده است.
سادگی کانپست پروژه بسیار جالب توجه است. تقلیل معماری به عنصری واحد(دیوار)، در واقع ساختن بنا را پیچیده‌تر می‌کند. و تنها از طریق این وابستگی است که دیوار خاصیت اقناع کنندگی برای سازماندهی یک پروژه را پیدا کرده است. فرم دیوار بین دو واحد مانند تا کردن یک تکه کاغذ به‌گونه‌ای صورت گرفته که بتواند‌ایستایی بنا را امکان‌پذیر سازد. حرکت دیوار از یک طبقه به طبقه دیگر متفاوت است. یک اتاق مقعر و دیگری محدب است. یک اتاق با پلانی باز و دیگری دارای بخش‌بندی است. شکل دیوار در هر یک از واحد‌ها نیز متفاوت است - از طرفی شکل یک خم بیرون‌زده است و از طرف دیگر طاقچه. در یک طرف فضایی وسیع را شکل داده و در طرف دیگر فضایی باریک.
هر طبقه در واقع اتاق طولانی است. با وجود فضای محدود کف، اتاق‌ها به نظر جادار می‌رسند. این توضیح می‌دهد که چرا ساختمان از بیرون بسیار کوچکتر از داخل به نظر می‌رسد. تنها یک فضا در کل خانه وجود دارد که کاملاً بسته است: حمام. اما این فضا نیز از دل کانسپت دیوار تا-خورده بیرون می‌آید. درب کشویی به ارتفاع اتاق کمد توکار که در جلوی آن قرار گرفته است ادامه برش دیوار است. نه کمد لباس و نه حمام پیشرفت دیوار را مختل نمی‌کنند. دیوار‌ها که محل قرارگیری آن‌ها از طبقه‌ای به طبقه دیگر متفاوت است، توسط پله‌هایی به هم متصل شده‌اند که از یک سر به سر دیگر در تمام عمق و ارتفاع خانه می‌گذرد.
۰ دیدگاه